Józef Kalinowski  (1835-1907)  był synem profesora matematyki Uniwersytetu Wileńskiego i od dzieciństwa odznaczał się wyjątkowymi uzdolnieniami w naukach ścisłych. Uczył się w wileńskim Instytucie Szlacheckim i Szkole Inżynierii Wojskowej w Petersburgu, gdzie następnie wykładał matematykę i mechanikę. Jako inżynier pracował przy budowie kolei Kursk-Odessa.

Podczas powstania styczniowego 1863 r. służył swoją wiedzą jako minister wojny i członek Rządu Narodowego (koordynował działania powstańcze na Litwie). Mawiał, że „nie krwi, ale potu potrzebuje Polska”.

W tym czasie przeżył głęboki przełom duchowy.

Schwytany przez Rosjan, został skazany na karę śmierci, którą zamieniono na 10 lat ciężkich robót na Syberii. Zesłanie było dla niego czasem gruntownych przemyśleń i pytań o sens życia. Uczył dzieci katechizmu, głęboką religijnością oddziaływał na towarzyszy zesłania.

Po uzyskaniu wolności powrócił do Polski i został wychowawcą księcia Augusta Czartoryskiego (obecnie błogosławionego).

W 1877 r. wstąpił do zakonu karmelitów bosych przyjmując imię Rafał od św. Józefa. W 1882 roku przyjął święcenia kapłańskie i został wybrany przeorem. To samo stanowiska piastował w klasztorze w Wadowicach.

Wiele godzin spędzał w konfesjonale. Spowiadał z wielką gorliwością i mądrością, dzięki czemu stał się głośnym i poszukiwanym kierownikiem duchowym. Posługując w różnych klasztorach, ożywiał je duchowo i duszpastersko, przez co stał się wielkim odnowicielem swojego zakonu na terenie Polski.

Umarł 15 listopada 1907 r., w klasztorze w Wadowicach, który założył i którego był wtedy przeorem. Został pochowany na cmentarzu klasztornym w Czernej. Za życia i po śmierci cieszył się wielką sławą świętości, był czczony przez cały lud, a także przez kardynałów Dunajewskiego, Puzynę, Kakowskiego, Gottiego. Procesy diecezjalne przeprowadzono w Kurii Arcybiskupiej w Krakowie w latach 1934-1938 i akta przesłano do Rzymu, gdzie w 1943 roku został wydany dekret w sprawie pism.

W r. 1952 sprawa kanonizacyjna została wprowadzona na forum Stolicy Apostolskiej. W latach 1953-1956 został przeprowadzony proces apostolski i kongregacja przystąpiła do dyskusji o heroiczności cnót.

11 października 1980 r. Jan Paweł II promulgował dekret o heroiczności cnót, a po zatwierdzeniu cudownego uzdrowienia ks. Władysława Misia, Papież 22 czerwca 1983 r., beatyfikował o. Rafała Kalinowskiego w Krakowie.

Rosnąca sława cudów doprowadziła w r. 1989 do przeprowadzenia w Kurii krakowskiej procesu kanonicznego o cudownym uzdrowieniu dziecka. Po szczęśliwym zakończeniu dyskusji lekarzy, teologów i kardynałów, Jan Paweł II zatwierdził cud do kanonizacji dnia 10 lipca 1990 r.

Na Konsystorzu 26 listopada 1990 r. Jan Paweł II postanowił przystąpić do kanonizacji bł. Rafała Kalinowskiego i dokonać ceremonii kanonizacyjnej w niedzielę 17 listopada 1991 r. w Rzymie.

14 września 2007 roku Senat RP podjął uchwałę w sprawie uznania św. ojca Rafała Józefa Kalinowskiego za wzór patrioty, oficera, wychowawcy i kapłana – zakonnika.